Sremački Ahmed Nurudin

Dramski amater Milan Mića Dudić iz Golubinaca 40 puta je igrao Ahmeda Nurudina u predstavama koje su prema slavnom romanu Meše Selimovića, u Mihizovoj dramatizaciji, režirali pokojni Mirko Tatalović Ćira (Radionica lepih umetnosti, Nova Pazova, 1984) i Slobodan Ćustić dve decenije kasnije (Teatar u skolništu, Batajnica, 2004).

To su bile jedine inscenacije “Derviša” u amaterskim pozorištima Srbije.

U godini u kojoj se obeležava stogodišnjica rođenja velikog pisca Selimovića, autora dva značjana romana srpske knjižvnosti - “Derviš i smrt” i “Tvrđava”, sremački glumački bard Mića Dudić mogao bi da se podiči i svojim umetničkim podvigom, kojim bi se podičio svaki dramski umetnik profesionalac.

Dudić je učestvovao u tri scenska projekta kojima je pokojni Tatalović, magistar teatrologije, istraživo savremenu asocijativost u Mihizovim dramama napisanim prema motivima srpske epike i mitološkoe etike, Banović Strahinja i Kraljević Marko, kao i dramatizacijama Selimovićevog “Derviša”, višeslojne priče o veri, pobuni, prijatejstvu i velikodušnosti koje nema.

Kao i svaki glumac od nerva, što kao snažna glumačka individualnost i jeste, Mića Dudić govori o svojim ulogama i likovima koje je tumačio, kao da su mu rod rođeni, komšije sa šora ili čelo bašte: “Kad me je moj kum Ćira Tatalović ‘upoznao’ sa Ahmedom Nurudinom, šejhom tekije mevlevijskog roda, najbrojnijeg i najčistijeg reda derviškog, u to vreme 12 godina starijim od mene (kad su se kasnije dva velika prijatelja, Matija Bećković i Meša Selmović prvi put sreli na Tjentištu, Matiji je bilo 26, a Mehemd paša Selimović je imao 56 godina), počeli smo da se zbližavamo i družimo, tako da sam pomišljao da ga i na svečare pozovem, toliko smo nekako postali bliski”.

Prvo zvanično sučeljavanje sa publikom i žirijem novopazovačkog “Derviša”, seća se Dudić, desilo se u aprilu 1984. na Smotri amaterskih pozorišta Srema u Pećincima, u kojima su Ćira i on od ranije bili poznati po predstavi “Slovo ljubve” u produkciji lokalnog Doma kulture.

“Derviša” je publika prihvatila, a tadašnji selektor sremske smotre, doktor esetetike Mihailo Mika Vidaković, inače Pećinčanin, doveo je pun autobus gledalaca iz Pećinaca u Staru Pazovu, gde se održavao Susret amaterskih pozorišta Vojvodine.

Žiri je predstavu, kao najbolje ostvarenje na Suretu, poslao u Trebinje, na Festival dramskih amatera Jugoslavije, kao i u Kulu na Festival amaterskih pozorišta Srbije.

Snimila ju je TV Vojvodine i emitovala nekoliko puta, a izvedeno je 28 repriza na gostovanjima, smotrama, festivalima i susretima širom bivše Jugoslavije.

Kada je dve decenije kasnije pozorišni i filmski glumac Slobodan Ćustić odlučio da još jednom scenski oživi Selimovićevu priču o sopstvenoj tugi, žalom za bratom, kao i svekolikom jadu nad stradanjem i patnjama čoveka, bilo kog, poverio je Dudiću da ponovo zaigra Nurudina, “svjetlo vjere”.

Ćustić je u nopazovačkom “Dervišu” kod Ćire Tatalovića, kao neafirmisani glumac amater, 1984. godine igrao, inače, “epizodu od uticaja” Miralaja Osman bega.

Dudić je otkrio i da je obnovio sve najznačajnije monologe iz “Derviša”, pripremajući ih za izvođenje povodom stogodišnjice Selimovićevog rođenja, čime će istovoremeno obeležiti i 35 godina svog prisustva na amaterskoj pozornici na kojoj je ostvario tridesetak uloga. Od toga je desetak nagrađivanih, koje se pamte, a uglavnom su nastale u saradnji sa Tatalovićem, jednim od najznačajnijih pozorišnih stvaralaca u dramskom amaterizmu Vojvodine.

“U meni se pre više od četvrt veka nastanio i etički i esteski lik Ahmeda Nurudina, čoveka koji nije mogao da pobegne od svoje sudbine, pa se suočio sa nemogućnošću izbora, nestasao da naudi unutrašnjim silama koje upravljaju čovekom, pa otud rezignirarano zaključuje da je ‘svaki čovjek na gubitku’”, naveo je Dudić kao motiv obnavljanja uloge Derviša, sa kojim želi da upozna gledaoce širom Srema, a najpre u Pećincima, gde je ta predstava i počela pohod pre četvrt veka.

B. Rakočević